Prolog

-Stresujesz się?- Zapytałam przechodząc przez jedną z bramek na lotnisku. 

-Nie. Twoja rodzina na pewno jest super, a Polskę lubię przecież byłem tu wiele razy. Nie ma powodu żeby się bać.- Złapał mnie za rękę, poprawił swoją torbę i ruszyliśmy po odbiór walizek.

Chociaż ja wcale nie byłam pewna tego, co myślał mój narzeczony, bo jeden szkopuł starałam się przed nim dobrze zatajać. Moja rodzina jest nienormalna i nie miałam żadnego pojęcia jak uda się Davidowi wytrzymać z nimi pod jednym dachem do ślubu. Jeśli David da radę mogę zacząć wołać na niego Święty David.

-Stresujesz się.- Stwierdził.

-Tak. Mówiłam Ci, że moja rodzina jest dość specyficzna w dodatku nie wie jak wyglądasz, no może tata wie, ale nie wiedzą ile masz lat i ogólnie to będzie ciężko.

-Snujesz czarne scenariusze nie będzie tak źle.

-A odkąd ty stałeś się takim optymistą?- Zapytałam sama nie wierząc w to, co mówi.

- Odkąd związałem się z 12 lat młodszą kobietą. Tak, myślę, że od tamtego momentu zwariowałem.- Zacisnął mocniej rękę na mojej i pocałował w czubek głowy.

-Tata mi napisał, gdzie dokładnie czeka.

-To dobrze. Czy to jeden z tych członków rodziny, których powinienem się bać?

-Nie tata jest względnie normalny. Możesz bać się mamy, babci, no może trochę dziadka, bo jest zdrowo świrnięty i w sumie taty też, ale najgorsza jest mama.

-Słodką masz tę rodzinkę.- Uśmiechnął się i wziął nasze walizki.

15 minut później znaleźliśmy się już przed samochodem taty.

-Cześć córciu. Jak ja Cię dawno nie widziałem. - Rozłożył ramiona, żebym wpadła w jego uścisk.

-Ja Ciebie też.- Odpowiedziałam, a potem przedstawiłam tacie Davida.- Tato to mój narzeczony David.- Potem przeszłam na angielski.- David to mój tata.

-Powiedz, że miło mi go poznać.- Stwierdził po angielsku.

-David mówi, że miło Cię w końcu poznać.

-No, a ty mu powiedz, że kawał byka z niego większy niż w telewizji i grubszy nawet.- Patrzył na niego od góry do dołu.

-Okaaay.-Powiedziałam, a potem odwróciłam się w stronę Davida i przeszłam na angielski. - Mój tata też się bardzo cieszy, że w końcu mógł Cię poznać.- Przetłumaczyłam po swojemu i szybko zamknęłam bagażnik.- Jedźmy do domu.- Powiedziałam najpierw po polsku, a potem po angielsku.

Gdybym wiedziała co czeka mnie w domu na pewno kontynuowałabym rozmowę na parkingu pomiędzy Davidem,a ojcem.

Oprócz tego, że w samochodzie tata mówił pojedyncze słówka po angielsku jakie zna, a David tylko udawał, że wcale mu to nie przeszkadza, a wręcz mu się podoba to nic się nie działo. Chociaż to była wspaniała godzina jazdy w spokoju przed tym co zaczęło dziać się w domu. Gdy już wypakowaliśmy bagaże z auta i wnieśliśmy je na korytarz do domu wyszła moja mama.

-Widzę, że Amanda pojawiła się w domu, bo od razu szum i hałas.

-Cześć mamuś.- Przywitałam się z nią całusem i przytulasem.- To jest mój narzeczony David. - Wskazałam na siatkarza, a ten się tylko uśmiechnął, na co moja mama odpowiedziała grymasem.

 -Słyszałam, że można być wysokim, ale on to jest już nie ludzko wyrośnięty. Ty lepiej go przebadaj przed tym ślubem jak nie chcesz zostać młodą wdową, bo ja to słyszałam o takiej potwornej chorobie. Gigantyzm się nazywa. Bardzo młodo ludzie na to umierają. Chociaż w sumie młodość to on chyba ma dawno za sobą...

-Mamo David jest zdrowy. Przestań.

-Moja mama mówi, że bardzo miło Ci ją poznać i że za 20 minut będzie obiad.- Powiedziałam do niego po angielsku.

-Czemu kłamiesz?- Zapytała się mnie z wyrzutem mama.

-Co? - Odpowiedziałam nie wiedząc o co jej chodzi.

-Chodziłam na kurs z angielskiego przez 9 miesięcy, żeby przygotować się na przyjazd zięcia, ale jak widać nie było się, na co przygotowywać. - Spojrzała jeszcze raz na mnie i Davida.

Jej angielszczyzna była zadziwiająco dobra jak na 9 miesięcy nauki.

-Ona tak z miłości.- Szepnęłam do ukochanego.

-Jasne.- Odpowiedział z nietęgą miną.

-Chodź położymy walizki w naszym pokoju i pójdziemy się umyć.

-Razem?- Zmarszczył zabawnie brwi, wcześniej upewniając się, że moja mama już nas nie słyszy.

-Chodź.- Pociągnęłam go za koszulkę, łapiąc w drugą dłoń jedną z wielu walizek.

Po 20 minutach byliśmy już umyci i w miarę gotowi by zejść na obiad z moją rodziną.

-Pamiętaj, że cokolwiek wydarzy się na dole, cokolwiek powie moja rodzina to liczy się tylko to, że się kochamy.

-Wpoiłem już to sobie po tych ponad 2 latach. - Włożył rękę w moje wilgotne włosy i mnie pocałował.

Z dołu usłyszałam, że drzwi od domu gwałtownie sie otwierają i zamykają.

Otwarcie. Zamknięcie. Otwarcie. Zamknięcie. Wiedziałam, że to oznacza tylko jedno.

-Właśnie poznasz moich dziadków skarbie.- Przełknęłam ślinę, a on tylko złapał mnie za rękę i zeszliśmy na dół. 

W jadalni siedzieli już wszyscy. Zostały dwa wolne miejsca. Oczywiście nie obok siebie. Jedno wolne koło rodziców, drugie koło dziadków.

-Wybierz mniejsze zło usiądź koło dziadków.-Szepnęłam mu na ucho i poszłam do moich rodzicieli.

-Babciu, Dziadku, bo wy w sumie jeszcze nie mieliście okazji poznać to jest mój narzeczony David.

-Czy on na pewno ma na imię David? Bo dla mnie to on wygląda na jakiegoś antychrysta. Helena przynieś mi resztki tej wody święconej, co Ci z kolędy została.- Powiedziała babcia w bojowym nastroju.

-Babciu nie. David jest bardzo normalny.

-W tej całej Ameryce to żadnego porządnego nie ma, sami zbrodniarze powojenni.

-Babciu teraz to mówisz o Argentynie.- Poprawiłam ją.

-Ja lepiej wiem, o czym ja mówię. Ty mi się dziecko nie wtryniaj.

-Tak, bo przecież Baśka wie najlepiej.- Zaczął ironizować dziadek.

-Na pewno lepiej od Ciebie, ty stary knurze.

- Wolę być starym knurem niż kimś takim jak ty.

-Przestańcie.- Zawołałam i popatrzyłam tylko na Davida, który całkiem nie ogarniał, co się dzieję, ale próbował przynajmniej ciągle się uśmiechać.

-Właśnie zaraz będziemy jeść. Już przynoszę, bo zrobiłam taki makaron ze szpinakiem, ale w takim sosie co ma tylko 100 kalorii. Nawet ten twój grubas będzie mógł zjeść Amanda.

-Mamo David nie jest gruby. On ma po prostu takie wielkie mięśnie.

-Ta ojciec też ma mięśnie. Piwne. Niedługo to stanie się beczką piwa.-Powiedziała stawiając na stole swój nowy specjał.

-Smacznego.- Uśmiechnęła się i usiadła na swoim miejscu.

Jedzenie przebiegło w całkiem miłej atmosferze, nie działo się nic szczególnego tylko tłumaczyłam Davidowi jakieś pytania, nawet mama próbowała z nim porozmawiać. Co prawda o tym, kiedy tak przytył, ale liczą się chęci. Poniekąd.

________________

Mamy prolog moi drodzy :D 

Piszcie co sądzicie i widzimy się za 2 tyg XD 

Chyba ;P